Καμιά φορά σκέφτομαι πόσα θα ήμουν ικανή να κάνω για σένα για να χαμογελάς.
Πράγματα που θα σου προκαλούσαν χαμόγελα, χαρά, καινούρια πράγματα που ίσως να μην έχεις ζήσει ξανά, που πηγάζουν από ενθουσιασμό, αγάπη και αυθορμητισμό. Δεν θα μάθεις ποτέ… Και αυτό, για κάποιο περίεργο λόγο, αντί να μου προκαλεί θλίψη ή μελαγχολία, μου προκαλεί χαμόγελο.
Δεν στεναχωριέμαι καθόλου που γράφουμε τον επίλογο. Το αντίθετο θα έλεγα. Γυρνάει κιόλας στο μυαλό μου το γεγονός, ότι χάρη μου κάνεις επιτέλους να με αφήσεις ήσυχη.
Δεν με ένοιαξε ποτέ τα πόσα έδωσα, τα πόσα πήρα ή δεν πήρα. Επειδή ο σκοπός δεν ήταν το μέτρημα. Ήταν οι όμορφες στιγμές.
Δεν θα μάθεις ποτέ, τις ξεχωριστές εκπλήξεις που είχα σχεδιάσει για εσένα. Τα ταξίδια που θα κάναμε μαζί, τη ρουτίνα που θα απολαμβάναμε, τα πράγματα που ήμουν διατεθειμένη να αλλάξω σε περίπτωση που σε τρόμαζε η διαφορετικότητα μας.
Δεν θα μάθεις ποτέ τον τρόπο που σκέφτομαι, ούτε γιατί χαμογελάω όταν εσύ νομίζεις πως είναι χωρίς λόγο και αιτία.
Δεν θα μάθεις ποτέ πως λειτουργεί το δικό μου μυαλό… Που είναι τόσο εύκολο να το ανακαλύψει κάποιος, φτάνει να του το επιτρέψω…
Δεν θα μάθεις ποτέ, το αγαπημένο μου φαγητό, την αγαπημένη μου ταινία, τι μου προκαλεί μελαγχολία, τι με κάνει αμέσως να γελάω δυνατά.
Δεν θα μάθεις ποτέ τους μεγαλύτερους φόβους μου, τις καλύτερες στιγμές που έζησα…
Δεν θα γνωρίσεις ποτέ τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου.
Επειδή αρκείσαι στα λίγα… Επειδή σε τρομάζουν τα πράγματα που είναι αληθινά απέναντι σου.
Επειδή νομίζεις ότι το να δέχεσαι αγάπη, ενδιαφέρον, είναι τρομαχτικό.
Δεν είναι όμως… Απλά αφήνεσαι. Το ζεις… Για να μην μετανιώνεις κιόλας μετά για κάτι που έχασες πριν καλά καλά το κερδίσεις…
Στο λέω… χάρη μου κάνεις, γιατί ήμουν διατεθειμένη να σου δώσω όλα όσα θεωρούσα ότι αξίζεις….