Και παρόλο που ο τίτλος είναι κάπως περίεργος, θα στο εξηγήσω γιατί είμαι βέβαιη πως αισθάνεσαι το ίδιο.
Μου απομένουν ακόμη λίγα χρόνια με τα παιδιά μου. Να ξυπνάμε την ίδια ώρα για πρωινό και να τα αγκαλιάζω σφιχτά, φιλώντας τα γλυκά πριν φύγουν για το σχολείο.
Λίγα χρόνια για να χουζουρεύω μαζί τους στο κρεβάτι και να τους λέω παραμύθια. Χρόνια γεμάτα, αληθινά, μοναδικά. Χρόνια που δεν επιστρέφονται πίσω παρά μόνο υπάρχουν πάντα σε παιδικά δωμάτια, φωτογραφίες, εικόνες, αναμνήσεις.
Όμως αισθάνομαι περήφανη. Ξέρεις γιατί;
Επειδή μπορεί αυτά τα παιδιά να είναι τα μωρά μου, όμως σε καμία περίπτωση δεν μου ανήκουν. Και τα μεγάλωσα με απέραντη αγάπη και περηφάνια για να τα βλέπω να γίνονται οι έφηβοι που τόσο θαυμάζω.
Τα μεγάλωσα για να έχω εμπιστοσύνη στις αποφάσεις και τα θέλω τους. Για να συμβάλω και να τους δώσω τη δύναμη να μάθουν να ανοίγουν τα φτερά τους. Για να τα μάθω να αγαπούν και να σέβονται πάνω από όλα τον εαυτό τους. Και να τους δείξω τον τρόπο, όταν πέφτουν, να βρίσκουν τη δύναμη να σηκώνονται.
Τα μεγάλωσα καλομαθαίνοντας τα, μα δίνοντας τους και προκλήσεις. Για να γίνονται κάθε μέρα όλο και καλύτερα και για να πιστεύουν στις δικές τους δυνάμεις.
Τα θαυμάζω και δεν τους λέω ποτέ ότι τα ξέρω όλα, ούτε και ότι είμαι σε όλα σωστή… Γιατί δεν είμαι. Και ξέρεις τι… Με μαθαίνουν πολλά.
Και νιώθω κάθε μέρα να γεννιέμαι ξανά μέσα από τα χαμόγελα τους, τις δικές τους εμπειρίες, τον τρόπο που βλέπουν τα πάντα γύρω τους. Είναι μεγάλη ευλογία να τους δίνεις χώρο και να τα αφήνεις να σου μαθαίνουν πράγματα όπως τους δίνεις κι εσύ τόσα άλλα διδάγματα. Η σχέση με τα παιδιά μας, είναι η πιο δυνατή σχέση ζωής που έχεις την τύχη να βιώνεις κάθε μέρα.