Αύγουστος… Ένας μήνας που μου θυμίζει την αυγή… Δεν σου λέω ψέματα. Αυτή η λέξη έρχεται στο μυαλό μου κάθε χρόνο! Δισύλλαβη, ποιητική, μελένια, φωτεινή…
Γράφει η Εύη Παπανικολάου
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι προαναγγέλλει το χάραμα, το ξημέρωμα, την αρχή μίας καινούργιας ημέρας, το ξεκίνημα μίας νέας ζωής… Κι αν τολμήσω να σου πω ότι ταιριάζει ακόμα και ως όνομα σ’ ένα κουκλίστικο κοριτσάκι, τι θα μου έλεγες; Θα είχες τη δύναμη να αρνηθείς ότι στο άκουσμα του γεμίζει το πρόσωπο σου με άπλετο φως; Τέτοιες εικόνες κατακλύζουν την ψυχή μου κι ίσως γι’ αυτό αρνούμαι, πεισματικά, να δεχθώ τη φυγή των τελευταίων ημερών και ωρών του γλυκού μου Αυγούστου…
Από μικρή με περιτριγύριζε αυτή ερώτηση… “Μόνο τριάντα υπέροχες ημέρες έχει ο Αύγουστος;” Μέχρι και το ημερολόγιο βασίζεται σε κανόνες και ανόητα πρέπει; Αν προσθέταμε και κανένα έξτρα δεκαήμερο; Αν στριμώχναμε πού και πού μερικά επιπλέον Σαββατοκύριακα; Αν κρύβαμε κάπου όλα τα ρολόγια; Ποιος θα μας θύμωνε; Ποιος θα ένιωθε ενοχλημένος; Αντίθετα, χαρά Θεού θα ήταν. Αυτές οι σκέψεις ζαλίζουν το νου μου… ή μήπως ο νους μου ζαλίζεται ακόμα από τα αυγουστιάτικα φεγγάρια που θα έχω να θυμάμαι;
Λίγες ημέρες έμειναν μέχρι να έρθει αυτό το μουντό φθινόπωρο. Προλαβαίνεις ακόμα να παρατηρήσεις αυτά που έχω να σου πω. Δεν πρόσεξες ποτέ ότι τα αυγουστιάτικα απογεύματα μυρίζουν φρέσκο βασιλικό; Δεν αντιλήφθηκες ότι τα βράδια του έχουν κάτι το ανεξήγητο που σε ξελογιάζει; Θες να σου πω και για τα φεγγάρια του; Ντρέπομαι… Θα με πεις ρομαντική, αλλά σου λέω με βεβαιότητα ότι είναι ένας άκρως τιμητικός χαρακτηρισμός για λίγους και εκλεκτούς. Για αυτούς που τολμούν να αρπάξουν και τα πινέλα και τα χρώματα και να δώσουν μία άλλη χρωματική ανάμειξη στον ουρανό και στη σελήνη. Δεν θέλω να σε ζαλίζω, όμως, με ρομαντζάδες…
Μυστικά κρατάς; Οι στόχοι ζωής δεν ξεκινούν με τους εορτασμούς της Πρωτοχρονιάς, αλλά κατακαλόκαιρα και αυγουστιάτικα. Αν δεν το έχεις πάρει είδηση, αυτό το μήνα τρυπώνουν -και κάποιες φορές κάθονται για πάντα- σημαντικές ιδέες και αποφάσεις που αναμένεται να σε απασχολήσουν (με γενναιόδωρες νότες χαράς) τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου. Λες και ωριμάζει “κάτι” μέσα σου που πρόκειται να πάρει σάρκα και οστά στο άμεσο μέλλον…
Το ένιωσες κι εσύ; Τι χρώματα θα έδινες σε αυτό το “κάτι”; Αν πρέπει να απαντήσω πρώτη, τότε δεν θα άλλαζα με τίποτα τα χρώματα της δικής μου αυγής…