Θρήσκα δεν μπορώ να πω ότι είμαι με την έννοια να εξομολογούμαι συχνά και να πηγαίνω εκκλησία, αλλά πιστεύω στον Θεό.
Μια πολύ καλή μου φίλη μου είχε πει κάποτε για τον Άγιο Εφραίμ. Τόσα πολλά είχα ακούσει που είπα πως αυτός είναι ο Άγιος μου.
Άρχισα να επισκέπτομαι την Μονή του στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Νέα Μάκρη εδώ και κάποια χρόνια. Διάβασα και ένα βιβλίο με τα θαύματα του και ένιωθα αυτή την γαλήνη κάθε φορά.
Το 2014 η αδερφή μου ήταν έγκυος το δεύτερο της παιδί. Το καλοκαίρι του 2014 εγώ απουσίαζα στο εξωτερικό όταν ξαφνικά δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την αδερφή μου. Είχε πάει στο γυναικολόγο και της είπε πως το έμβρυο που ήταν 5 μηνών είχε καρδιοπάθεια. Το τρέμουλο στη φωνή της με έκανε να ανησυχήσω. Την ρώτησα αν είναι κάτι που θέλει περαιτέρω διερεύνηση και πού θα μπορούσαμε να αποταθούμε. Την ίδια μέρα επέστρεφα στην Κύπρο.
Με την επιστροφή μου στο νησί δεν έχασα χρόνο. Συναντήθηκα μαζί της για να την δω και να πάρω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα. Μάλλον με τη γέννηση του μας είπαν πως θα χρειαζόταν χειρουργείο, αλλά δεν γνώριζαν οι γιατροί το πότε ακριβώς.
Σημειώστε επίσης, πως από την πρώτη στιγμή που είχα ακούσει για το θέμα υγείας του αδερφότεχνου μου το έταξα να θεραπευτεί και να πάω στον Άγιο με την πρώτη ευκαιρία.
Πλησιάζει ο καιρός να γεννήσει με προγραμματισμένο τοκετό και όλα κυλούν ομαλά. Ένα βράδυ μυρίζομαι μέσα στο δωμάτιο λιβάνι. Κύριε ελέησον λέω τι γίνεται… Ακούω μια φωνή που μου λέει… «Θέλω να έρθεις…» Δεν ξέρω το πώς αλλά είχα την αίσθηση πως ήταν ο Άγιος Εφραίμ. Φυσικά δεν έβλεπα πρόσωπο παρά μόνο μια λάμψη και έναν μαυροφορεμένο. Εγώ του απάντησα πως θα έρθω αλλά θέλω να κάνεις το μωρό της αδερφής μου καλά. Και επαναλαμβάνει την ίδια φράση… Απαντώ πίσω πως όχι μόνο θα έρθω, αλλά θα έρθω γονατιστή μέσα στην εκκλησία και να φτάσω μέχρι και το σκήνωμα του… Τώρα αν κοιμόμουν ή αν ήμουν ξύπνια δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
Το μωρό γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου και μας ενημερώνουν στο Μακάριο πως όλα είναι καλά. Την επομένη όμως δυστυχώς άρχισε η στένωση της αορτής και έτσι μας ενημέρωσαν πως θα έπρεπε να φύγουμε την επομένη για χειρουργείο στο Ισραήλ.
Στις 24 Οκτωβρίου εγώ και ο γαμπρός μου αναχωρούμε το απόγευμα με αεράμπουλα (ιδιωτικό μικρό αεροπλάνο που είναι ειδικά διαμορφωμένο για μεταφορά ασθενών) για το Ισραήλ. Τα συναισθήματα που ένιωθα ήταν ανάμεικτα. Σίγουρα ένιωθα σιγουριά που φεύγαμε από την Κύπρο και πηγαίναμε σε ένα εξειδικευμένο κέντρο στο εξωτερικό που έχουν εμπειρία σε τέτοιου είδους περιστατικά και από την άλλη η αγωνία.
Ξημερώνει του Αγίου Δημητρίου 26 Οκτωβρίου. Μεγάλη χριστιανική γιορτή. Μας ανακοινώνουν πως στις 3μμ το μωρό θα έμπαινε στο χειρουργείο. Όλα έτοιμα και η δική μας ψυχολογία να φτάνει στο αποκορύφωμα. Μπαίνοντας στο χειρουργείο οι γιατροί μας ρώτησαν αν θέλουμε να βάλουμε κάτι μέσα με το μωρό. Μαζί μου κρατούσα τον Άγιο Εφραίμ και την Παναγία και τα βάλαμε μαζί του.
Μας είπαν να περιοριστούμε στο δωμάτιο και αν έχουν οτιδήποτε θα μας ενημερώσουν.
Τι να κάνουμε για να περάσει και η ώρα… Σκέφτομαι αφού είναι μεγάλη η γιορτή σήμερα να βάλω το απολυτίκιο του Αγίου Δημητρίου και να προσευχηθούμε. Ξαφνικά σαν ακούμε το απολυτίκιο σταματά και μπαίνει το απολυτίκιο του Αγίου Εφραίμ. Μείναμε άφωνοι με τον γαμπρό μου. Ήταν το μήνυμα που ήθελε να μας στείλει ο Άγιος πως ήταν εκεί μαζί μας.
Γύρω στις 10μμ έρχεται η Παιδίατρος που ήταν μέσα στο χειρουργείο και μας λέει στην αγγλική γλώσσα πως έχει καλά, αλλά και άσχημα νέα. Τα καλά ήταν πως διορθώθηκε το πρόβλημα που υπήρχε στην καρδία, αλλά δυστυχώς η καρδία δεν μπορούσε να ξεκινήσει από μόνη της και υπήρχε μηχανική βοήθεια.
Είχαν αρχίσει τα τηλέφωνα από τον Παιδοκαρδιολόγο του Μακάριου Νοσοκομείου να μας ενημερώνει για την κατάσταση και πήραμε επίσης και το ιδιώτη Παιδίατρο του μωρού στην Κύπρο. Μας είχαν πει πως μέσα στις πιθανότητες ένα ποσοστό 5% δεν επανέρχεται η λειτουργία της καρδίας και έτσι κάποιοι καταλήγουν με τον βηματοδότη. Δεν είπα κάτι για να μην ανησυχήσω τον γαμπρό μου, αλλά ήδη είχα αγχωθεί και ήμουν πολύ ταραγμένη. Με το βλέμμα διακριτικά στραμμένο στον ουρανό, είπα μόνο αυτό… Άγιε μου Εφραίμ όπως σε έστειλα μέσα στο χειρουργείο με το μωρό, έτσι θέλω να τον κάνεις καλά και να μου τον φέρεις έξω… Δεν πέρασε ένα λεπτό, εμφανίζεται ξανά η Παιδίατρος και μας φωνάζει χαρούμενη πως η καρδία ξεκίνησε πάλι χωρίς κανένα πρόβλημα. Νομίζω πως η ανακούφιση που ένιωσα δεν μπορεί να περιγραφεί έτσι απλά.
Εγώ να κλαίω από χαρά και να ευχαριστώ την γιατρό για τα ευχάριστα νέα, αλλά και από την άλλη η ευγνωμοσύνη που ένιωθα προς τον Άγιο μου δεν άφηναν τα μάτια μου να στεγνώσουν. Τώρα το μωρό μας μεγάλωσε και είναι μια χαρά.
Οι δοκιμασίες πολλές στη καθημερινότητα μας… Αλλά αυτό χρειάζεται στη ζωή μας… λίγη πίστη και να είμαστε ευγνώμων… τίποτα άλλο…